Tamda kara kışlara yakalanmışken yüreğim unutmuşken baharı, umutlara darılmışken, unutmuşken umut etmeyi karanlıkları, aydınlık, yalnızlıkları arkadaş edinmişken, kapatmışken ruhumu her şeye tam kendimden vazgeçmişken, girmeyecektin dünyama. Yalancı rüyalar sunmayacaktın ürkek uykularıma, aldanmışlığı cok geride bırakmışken döndürmeyecektin yolundan duygularımı, kıpırdatmayacaktın yüreğimin yalnız kuşlarını, açmayacaktın gönül pencerelerini sonuna dek, gözlerini sürmeyecektin gözlerime, sevdanın o en çıkmaz yollarına salmayacaktın düşlerimi.
Benimsemişken boşluğu, boşlukta bütünleşmişken, yıllarca acılara kucak açmışken, direnmişken, yaşama yeni gelen günle aydınlatmayacaktın sabahlarımı ve bütün bunlardan sonra acısına vurulduğum oani bir tokat gibi çarparak suratıma gelmeyecektin karsima
imkansızlığı zehir gibi akıtarak ruhuma, çürümeye terk edilmiş, yuvası darmadağın olmuş bırakmayacaktın beni yolun tam ortasında. Hayat devam ediyor, ben biraz daha eksik biraz daha yorgun biraz daha yenik...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder